陆游（1125—1210），字务观，号放翁。汉族，越州山阴（今浙江绍兴）人，南宋著名诗人。少时受家庭爱国思想熏陶，高宗时应礼部试，为秦桧所黜。孝宗时赐进士出身。中年入蜀，投身军旅生活，官至宝章阁待制。晚年退居家乡。创作诗歌今存九千多首，内容极为丰富。著有《剑南诗稿》、《渭南文集》、《南唐书》、《老学庵笔记》等。 陆游的古诗词
zèng hú shàng fù lǎo shí bā yùn
赠湖上父老十八韵
yī jìng sān bǎi lǐ, huán yǐ bì yù fēng, tiān gōng cì wǒ hòu, jí mù wèi tí fēng.
一镜三百里，环以碧玉峰，天公赐我厚，极目为提封。
yān shōu jiàn shí fān, yǔ jì wàng wò lóng, cuó é bǎo lín tǎ, tiáo dì tiān zhāng zhōng.
烟收见石帆，雨霁望卧龙，嵯峨宝林塔，迢递天章钟。
xìng lái sī yī chū, shuāng qíng jí chū dōng.
兴来思一出，霜晴及初冬。
fù lǎo shě zhàng yíng, yì guān pō yán gōng, yǔ wǒ xiāng shí jiǔ, xìng wèi qì lǎo nóng, jiān zhě chuán fú zhěn, xǐ wén zú yīn qióng.
父老舍杖迎，衣冠颇严恭，语我相识久，幸未弃老农，间者传伏枕，喜闻足音跫。
pín shě yǒu pán cān, wù zé yì wèi zhòng, qiáo bǐng xīn yóu xiāng, shǔ jiǔ wèng miàn nóng, yǐ qiǎn mǎi pū wò, yì kě zhì yǎn yóng, yuàn gōng lǐng cǐ yì, mò jiǎn liáo cóng róng.
贫舍有盘餐，勿责异味重，荞饼新油香，黍酒瓮面浓，已遣买扑握，亦可致噞喁，愿公领此意，秣蹇聊从容。
wǒ qǐ wèi tài xī, hòu yì gǎn bù cóng, wú shēng xíng nì jìng, píng dì jiǔ zhé qióng, kuàng jīn yòu lǎo tuì, rú zi qǐ yì féng, dàn yuàn cóng jīn jiàn, shuāi jí huǎn jiàn gōng, yù xìng jí kòu mén, cǎo jù fán chuī chōng, dàn kǒng chéng yuè lái, fáng zi shuì wèi nóng.
我起为太息，厚意敢不从，吾生行逆境，平地九折邛，况今又老退，如子岂易逢，但愿从今健，衰疾缓见攻，遇兴即扣门，草具烦炊舂，但恐乘月来，妨子睡味浓。
